Jako dziecko Markerink mieszkał w Indonezji, Holandii i Niemczech. Gdy miał 12 lat, jego rodzina na stałe osiadła w Holandii. Fotograf od małego interesował się malarstwem, pisarstwem, filmem i fotografią, dlatego w latach 70. rozpoczął naukę w szkole artystycznej na kierunku malarskim, a następnie przerzucił się na fotografię. Pierwszy projekt artysty, o którym zrobiło się głośno nosił tytuł „Miejskie fotosy” (Stadsstillevens) i przedstawiał amsterdamskie krajobrazy miejskie osadzone w tradycji klasycznej fotografii dokumentalnej, stojącej w opozycji do popularnego wówczas w Holandii nurtu fotografii społecznej. Potem wraz z przyjaciółmi założył wydawnictwo Fragment Publishers, obierając sobie za cel ponowne wskrzeszenie wymierającej holenderskiej tradycji tworzenia książek fotograficznych. W późniejszym okresie nakładem wydawnictwa ukazały się dzieła, takich artystów jak Ed van der Elsken, Cas Oorthuys, Johan van der Keuken, Hans Aarsman, Henze Boekhout i Wout Berger. W latach 1976-81 Markerink systematycznie odwiedzał Karaiby, gdzie zaangażował się w walkę o prawo do ziemi dla rdzennych plemion z Surinamu. Fotografa Theo Baarta poznał podczas pracy nad projektem zleconym przez Rijksmuseum, dotyczącym powojennego budownictwa w Holandii. To spotkanie zaowocowało stałą współpracą, publikacjami i serdeczną przyjaźnią. Po zakończeniu pierwszego wspólnego projektu z Baartem, artysta zajął się tematem fotografii krajobrazowej stanowiącej punkt wyjścia do rozważań o kulturze i otrzymał prestiżową holenderską nagrodę Maria Austria Prize. Następnie wspólnie z przyjacielem rozpoczęli pracę nad cyklem zdjęć zatytułowanym „Autostrady” (Snelweg). Fotografując „zapomniane krajobrazy”, będące symbolem burzliwych przemian gospodarczych, artyści skupili się na przedstawieniu drogi nie jako symbolu dążenia do celu, tylko jako obiektu o walorach krajobrazowych. Nie chcąc iść na jakiekolwiek ustępstwa w kwestii prezentacji zdjęć założyli wydawnictwo Ideas on Paper Publishers, którego nakładem ukazała się ich pierwsza wspólna książka fotograficzna. Następnie Markerink rozpoczął pracę nad projektem „Ślady pamięci” (Memory Traces) opartym na przenikaniu się krajobrazów, historii i (osobistych) wspomnień, który realizował, między innymi na atolu Bikini, w Sarajewie, Czarnobylu, Japonii i Wietnamie. Po latach do zdjęć dołączył swoje zapiski. Fotografie zostały opublikowane nakładem wydawnictwa Ideas on Paper w grudniu 2009 roku. Rok przed tym wydarzeniem Markerinka zaproszono do udziału w projekcie „European Eyes on Japan”, który polegał na fotografowaniu Nagasaki w kontekście historii miasta. Artysta pracował także nad cyklem zdjęć dotyczących fatalnych skutków zakładania w Portugalii dotowanych przez Wspólnotę Europejską plantacji eukaliptusa, wykorzystywanego do produkcji niskiej jakości papieru. Jego fotografie można oglądać na międzynarodowych wystawach oraz w: Miejskim Archiwum, Muzeum Narodowym (Rijksdienst) i Muzeum Sztuki (Stedelijk) w Amsterdamie, a także w Rijksdienst Beeldende Kunst Den Haag, Muzeum Etnograficznym w Rotterdamie, Miejskim Archiwum w Almere, w siedzibie Ministerstwa Rolnictwa w Hadze, Nieuw Land Erfgoedcentum, Lelystad oraz w George Eastman House w Rochester (Nowy Jork).

Theo Baart urodził się w 1957 roku w Amsterdamie. W 1960 roku jego rodzina przeniosła się do miejscowości Hoofddorp. Po 17 latach ponownie zamieszkał w Amsterdamie, a w 2004 roku powrócił do Hoofddorp. Odległość między tymi dwoma miastami wynosi 20 kilometrów. Motywem przewodnim w jego twórczości jest rozwój jako zjawisko wizualne odzwierciedlone w kulturze i sposób w jaki oddziałuje na fotografa. Interesuje go temat wieloletniego konfliktu w holenderskiej kulturze między potrzebą kontrolowania procesu przemiany, a bezkompromisowymi i zaskakującymi działaniami. W swojej twórczości artysta porusza tematy związane z ochroną środowiska. W książkach „Territorium” i „Eiland 7” łącząc słowo pisane z fotografią, opowiada o miejscach, w których żył. Teksty napisał sam, ponieważ jego przemyślenia były zbyt osobiste, żeby zlecić to zadanie komuś innemu. Podczas pracy przy projektach „Bouwlust” i „Snelweg” współpracował z dziennikarzami i pisarzami. Książki „Nagele”, „Snelweg” i „Nagele” [wersja zrewidowana] stworzył wspólnie z przyjacielem Carym Markerinkiem. Przygotowując książki fotograficzne do druku, współpracuje z tłumaczami, redaktorami, grafikami i drukarzami. Na efekt końcowy składają się wysiłki grupy specjalistów. Baart postrzega książki jako idealną formę prezentacji własnych prac, a pewne ograniczenia dotyczące formy i treści traktuje jako zalety. Fotograf wierzy jednak, że poszczególne obrazy przetrwają w świadomości odbiorców i zostaną docenione także poza kontekstem książki fotograficznej. Fotografie po Baldusie (Photographs After Baldus) „Fotografie po Baldusie” to rodzaj projektu badawczego opartego na fotografowaniu krajobrazów we francuskiej Pikardii nad rzeką Sommą, zrealizowanego w odpowiedzi na podobne zadanie, którego w 1855 roku, na zlecenie kompanii kolejowej Chemin de Fer du Nord, podjął się Édouard Denis Baldus. Na współczesnych zdjęciach uchwycono zarówno przemiany, które zaszły w tym regionie, jak i pewne niezmienne elementy. Dokumentowany obszar ciągnie się od nadmorskiej miejscowości Boulogne- sur-Mer do dworców kolejowych w Saint Denis i Creil znajdujących się na przedmieściach Paryża. Podobnie jak Baldus, Baart i Markerink koncentrują się na drogach, mostach i torach kolejowych, jednak tym razem w kontekście pamięci, historii i zmian, które zaszły po dwóch wojnach.